Płukanie wykonywane jest za pomocą ciepłej wody, po pewnych modyfikacjach można dodać do niej również innych substancji czyszczących. Końcówka urządzenia umożliwia jednoczesne podawanie i aspirowanie płynu ze światła przewodu. U części chorych zwierząt niezbędne jest wykonanie sedacji by właściwie przeprowadzić płukanie. Najgroźniejsze Choroby U Kotów: Na Co Chorują Koty? – Zwierzosfera. www.zwierzosfera.pl. Portret Psa. psy-pies.com. psy. Układ Mięśniowy Psa. psy-pies.com. Układ mięśniowy psa. Najgroźniejsze choroby u kotów: na co chorują koty?. Buldog francuski taglia pies frenchie psy molossi kompendium bulldogs Zdjęcia =>> Pęcherzyca pospolita Klasyfikacja ICD-10: L10 - Pęcherzyca L10.0 - Pęcherzyca zwykła L10.1 - Pęcherzyca bujająca L10.2 - Pęcherzyca liściasta L10.3 - Pęcherzyca brazylijska [fogo selvagem] L10.4 - Pęcherzyca rumieniowata Zespół Senear-Ushera L10.5 - Pęcherzyca polekowa Problem ten pojawia się u około 25% niewykastrowanych suk powyżej 5. roku życia. Niepokojące objawy to wzmożone pragnienie, oddawanie większej ilości moczu, wymioty, biegunka oraz brak apetytu i osłabienie. Zdarza się, że pies się trzęsie, ma podwyższoną temperaturę (około 20% suczek) lub zapadnięte (w wyniku odwodnienia Pęcherze na skórze. Pęcherze na skórze to nieestetyczny objaw charakterystyczny dla wielu schorzeń lub reakcji alergicznych. Bąble powstają jako pęcherze wypełnione jałową lub patologiczną treścią. Pojawiają się zarówno u mężczyzn, kobiet, jak i dzieci – na każdym etapie życia. Pozornie zmiany skórne wydają się trudne Sam poród u psa przebiega trójetapowo: W pierwszej fazie szyjka macicy ulega rozwarciu. Suka może być niespokojna, jednakże jej reakcje nie są gwałtowne. Pod koniec fazy pojawiają się ziajanie i głębsze oddechy. W drugiej fazie suka powoli wypiera szczenięta. W zależności od liczebności miotu może to trwać nawet 12 h. . Pęcherz moczowy psa jest tak samo narażony na choroby jak ludzki. Może nawet bardziej z uwagi na warunki środowiskowe i mimo wszystko dużo niższy poziom higieny. Zapalenie pęcherza moczowego najczęściej wywołują bakterie i wirusy, czasami także grzyby. To nieprzyjemne schorzenie – zarówno dla psa, jak i jego właściciela. Objawy zapalenia pęcherza moczowego u psa Pies cierpiący na zapalenie pęcherza moczowego przede wszystkim ma problemy z oddawaniem moczu z dotychczasową regularnością. Nierzadko w ogóle nie może załatwić swojej potrzeby fizjologicznej lub oddaje mocz w bardzo małych ilościach, za to dużo częściej. Wyraźnie widać też, że oddawanie moczu sprawia psu ból, dlatego zwierzak podświadomie tego unika. Ważne! W takiej sytuacji trzeba jak najszybciej reagować i zgłosić się do weterynarza, gdyż nagromadzenie moczu w pęcherzu może spowodować nawet jego pęknięcie – to bezpośrednie zagrożenie dla życia psa. W przypadku podejrzenia choroby warto sprawdzić barwę psiego moczu. Jeśli właściciel dostrzeże w nim fragmenty krwi, może to świadczyć o groźnym krwiomoczu zwiastującym choroby urologiczne. Czynniki ryzyka Zapalenie pęcherza moczowego najczęściej obserwuje się u psów w podeszłym wieku. Nie oznacza to jednak, że choroba nie dotyka młodszych zwierząt. W przypadku względnie młodego psa przyczyną najczęściej jest uraz mechaniczny, infekcja lub inne choroby. Najczęstsze czynniki ryzyka to: Kamica pęcherza Nowotwór pęcherza Przerost prostaty Cukrzyca Zapalenie nerek Zapalenie pochwy i macicy Zapalenie pęcherza moczowego u psa może być też powikłaniem po przyjmowaniu leków, szczególnie nowotworowych. Rozpoznanie i leczenie Zdiagnozowanie zapalenia pęcherza moczowego jest możliwe po przeprowadzeniu badania moczu. Wynik daje 100% pewność. Wówczas należy wdrożyć leczenie antybiotykowe, które z reguły trwa 2 tygodnie. Ważne jest, aby w tym czasie zapewnić psu komfortowe warunki, ciepło, dbać o to, by się nie przeziębił. Po zakończeniu antybiotykoterapii należy powtórzyć badanie moczu. Jeśli bakterie zniknęły, pies może wrócić do normalnego trybu życia. Zgłoś swój pomysł na artykuł Powracają słoneczne dni, a wraz z nimi ukąszenia owadów! Pszczoły z reguły mają pokojowe nastawienie i żądlą tylko w sytuacji zagrożenia. Jednak przypadki ukąszeń się zdarzają. Oto 10 przezabawnych zdjęć psów, które igrały z ogniem i doświadczyły mocy żądła na własnej skórze, choć tak naprawdę - nie ma się z czego Opublikowano 17:13, aktualizacja dnia 18:58 Od 21 marca mamy wiosnę, a wraz z nią wzmożoną aktywność pszczół. Znaczenie tych niepozornych owadom w codziennym życiu jest nieocenione. Lwia część tego, co trafia na nasz talerz uzależniona jest od procesu zapylania. Niestety ze względu na masowe zastosowanie pestycydów w rolnictwie pszczołom grozi wyginięcie. Nic więc dziwnego, że od czasu do czasu żądlą, kiedy czują, że są w niebezpieczeństwie! Na ogół pszczoły zajęte są ciężką pracą i nie zważają na inne otaczające je zwierzęta. Jednak, kiedy czują się zagrożone, nie wahają się przed użyciem żądła. Pies, który próbuje dla zabawy połknąć pszczołę, stanowi przykład poważnego zagrożenia dla tych małych latających pracusiów. W takiej sytuacji owad nie ma innego wyjścia, musi się bronić. To z pewnością przytrafiło się 10 czworonogom, które prezentujemy w tym artykule. Cierpienie zwierząt nigdy nie jest powodem do śmiechu! Musicie jednak przyznać, te psy wyglądają po prostu przezabawnie! Wypisz wymaluj Goofy Uderzające podobieństwo, prawda? Ale, o co chodzi? Ten buldog francuski nie ma zielonego pojęcia, co się dzieje. Prawdziwy twardziel Temu psiakowi nawet użądlenie jest niestraszne! Uśmiech nie schodzi z jego mordki. Zły na cały świat Już nie przesadzaj! Ze spuchniętym noskiem Biedny piesek! Łasy na smakołyki "No daj spokój! Nos mnie boli! Czy mogę prosić o kawałek sera? No, proszę! Tylko odrobinę!" Zabierz mnie do domu! W pełni rozumiemy! W centrum uwagi Wygląda na to, że wszystkie nieszczęścia świata spoczywają na barkach tej suczki. Co tam chowasz w buzi? "Wszędzie szukasz pierścionka zaręczynowego? Nie wiem, gdzie on może być!" Twarz o potrojonej objętości Więcej do kochania! Jeśli Twój pupil został użądlony przez pszczołę lub osę, przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się, co zrobić, by mu ulżyć. Zapoznaj się również z krokami, które należy podjąć w przypadku ukąszenia. Pęcherzyca to bardzo rzadka choroba układu odpornościowego. U podłoża tej jednostki chorobowej leżą procesy autoimmunologiczne. W jej przebiegu na skórze i błonach śluzowych pojawiają się pęcherze o wiotkiej pokrywie, samoistnie pękające. Na skutek czego u pacjentów powstają bolesne nadżerki i rany. Jak rozpoznać i leczyć chorobę? Jakie są jej rodzaje? Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? spis treści 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby 2. Pęcherzyca – rodzaje 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? 4. Pęcherzyca u dzieci 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby 6. Pemphigus – czynniki ryzyka 7. Pęcherzyca – leczenie 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? rozwiń 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" W Polsce najczęściej diagnozowana jest pęcherzyca zwykła, która objawia się rozległymi zmianami w obrębie skóry i błon śluzowych. Zmiany występują także w jamie ustnej, nosowej, w okolicach narządów płciowych, a nawet w obrębie spojówek. Przebieg choroby jest przewlekły i nawrotowy, bardzo uciążliwy dla pacjentów. Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry. W początkowej fazie nadżerki pojawiają się zwykle w jamie ustnej. Pęcherzyca w późniejszym etapie objawia się zmianami zlokalizowanymi na skórze. Głównie na obszarach owłosionych głowy i na twarzy. Pęcherze mają tendencję do szerzenia się obwodowo i pojawiania się w okolicach fałdów skórnych. Typowe są też pęcherze pod pachami, w okolicy pachwin, ramion, pleców czy pośladków. Powstające pęcherze łatwo ulegają przerwaniu, pojawiają się wówczas nadżerki, które powodują dotkliwy ból. 2. Pęcherzyca – rodzaje Zasadniczo można wyróżnić trzy rodzaje pęcherzycy: Pęcherzyca zwykła (Pemphigus vulgaris) – powstaje wówczas, gdy pęcherze skórne pojawiają się pod warstwą podstawową naskórka. Choroba powstaje w wyniku przeciwciał produkowanych we krwi, które atakują organizm. W tym przypadku przeciwciała łączą się z białkami w komórkach skóry, w wyniku tego komórki rozpadają się i powstają pęcherze na skórze. Pęcherzyca liściasta (Pemphigus foliaceus) – wyglądem przypomina opryszczkę i zmiany rumieniowe. Pęcherzyki pojawiają się początkowo na skórze głowy, następnie przechodzą na twarz, piersi i plecy. Pęcherzyca dotyczy górnej warstwy skóry, dlatego pęcherze na skórze są powierzchowne. Pojawia się świąd skóry. Pęcherzyki zazwyczaj pojawiają się na tułowiu, szyi, twarzy, a nawet na owłosionej skórze głowy. Chorobie towarzyszy tzw. objaw Nikolskiego, który polega na tym, że przy mocniejszym dotknięciu skóry, ucisku, pojawia się tzw. spełzanie naskórka, w wyniku rozluźnienia kolejnych warstw skóry. Pęcherzyca paraneoplastyczna (Pemphigus paraneoplasticus) – jest zwykle związana z obecnością nowotworów złośliwych. Pojawia się u osób, które miały chorobę nowotworową. Na zdjęciach pęcherzycy paraneoplastycznej obserwować można rozległe owrzodzenia jamy ustnej, warg i przełyku. Zwykle są one bardzo bolesne. Co więcej, nie reagują na leczenie. Czasami jednak, gdy nowotwór jest łagodny, stan zdrowia poprawia się po usunięciu guza. Wśród pęcherzycy zwykłej i liściastej wyróżnia się jeszcze kilka odmian klinicznych choroby: Pęcherzyca bujająca (Pemphigus vegetans) – charakteryzuje się przerosłymi ogniskami zlokalizowanymi w okolicy pachwin i otworów naturalnych ciała. Pęcherzyca opryszczkowata (Pemphigus herpetiformis) – objawia się występowaniem zmian pęcherzowych, które przypominają obrączkę. Pęcherzyca brazylijska (Fogo selvagem) – występuje głównie w krajach Ameryki Południowej. Do zakażenia dochodzi wskutek ukąszenia przez owada. Pęcherzyca łojotokowa (Pemphigus seborrhoicus) – zwana także rumieniowatą (Pemphigus erythematosus). 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? Pęcherzyca skóry jest chorobą autoimmunologiczną. W surowicy chorego występują przeciwciała pemphigus, które są skierowane przeciw własnym komórkom naskórka lub nabłonka. W wyniku uszkodzenia struktur, utrzymujących integralność naskórka, powstają charakterystyczne dla choroby pęcherze. Dokładne przyczyny pęcherzycy nie są do końca jasne. Specjaliści skłaniają się ku przekonaniu, że choroba jest uwarunkowana genetycznie i skłonność do niej jest dziedziczna. Jednocześnie lekarze zauważają, że pewne czynniki sprzyjają wysiewowi zmian skórnych. Należą do nich: nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne, oparzenia skóry, zakażenie niektórymi wirusami, przyjmowanie niektórych leków. 4. Pęcherzyca u dzieci Na pęcherzycę choruje stosunkowo niewiele osób. Jeśli choroba już występuje, najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle w wieku 30-60 lat. Niemniej jednak, choć niezwykle rzadko, zdarzają się także zachorowania wśród dzieci. Znane są nawet przypadki pęcherzycy u noworodków. U dzieci choroba przebiega w ten sam sposób, jak u dorosłych pacjentów. Na skórze chorego tworzą się różnej wielkości, pękające pęcherze, wypełnione treścią surowiczą. Choroba powoduje dotkliwy ból i znacznie utrudnia komfort codziennego życia. Pęcherzyca jest więc ogromnym wyzwaniem, zarówno dla małych pacjentów, jak i ich opiekunów. 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby W przypadku podejrzenia pęcherzycy, postawienie właściwej diagnozy jest dość czasochłonne. Diagnoza pęcherzycy opiera się nie tylko na wywiadzie i dokładnej obserwacji zmian skórnych. Wymagane jest także przeprowadzenie specjalistycznych badań. Wykonuje się zwykle badania histopatologiczne i immunopatologiczne wycinka skóry. Pacjentom może zostać zlecone np. badanie na obecność komórek akantolitycznych. Badanie wykonuje się za pomocą testu Tzancka. Lekarz może skierować pacjenta także na wykonanie badania surowicy krwi na obecność przeciwciał pemphigus. 6. Pemphigus – czynniki ryzyka Do wystąpienia pęcherzycy predysponowane są osoby, które cierpią lub cierpiały na inne schorzenia autoimmunologiczne, jak np. reumatoidalne zapalenie stawów, Hashimoto czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Czynnikami, które mogą powodować wysiew pęcherzy czy zaostrzenie choroby są także: wiek 30-60 lat, wystawianie skóry na światło słoneczne, przyjmowanie leków na nadciśnienie tętnicze, przyjmowanie niektórych antybiotyków, spożywanie nadmiernych ilości poru, czosnku i cebuli. Uważa się, że powyższe czynniki ryzyka mogą mieć wpływ na rozwój choroby, tylko gdy u pacjenta istnieje podatność związana z genetyką. Choroba pęcherzowa skóry jest bowiem uwarunkowana genetycznie. 7. Pęcherzyca – leczenie Do niedawna pęcherzycę postrzegano jako chorobę śmiertelną. Jednak rozwój medycyny na przestrzeni ostatnich lat sprawił, że możliwa jest efektywna walka z chorobą. Pęcherzycę można leczyć na tyle skutecznie, aby nastąpiło pełne wycofanie objawów klinicznych. Oczywiście wiele zależy od rodzaju choroby i rozległości zmian. Terapię zwykle zaczyna się od zastosowania leków z grupy glikokortykosteroidów. Zazwyczaj łączy się je ze środkami immunosupresyjnymi, takimi jak: cyklosporyna, cyklofosfamid, metotreksat czy aziatiopryna. Niekiedy stosuje się schemat terapii pulsowej lekami immunosupresyjnymi. W leczeniu pęcherzycy zwykłej pożądane skutki u niektórych chorych dają antybiotyki z grupy tetracyklin w połączeniu z kwasem nikotynowym. Na zmiany skórne stosuje się także środki odkażające skórę oraz zabezpieczające przed zakażeniem bakteryjnym i zwiększeniem rozmiaru uszkodzenia naskórka. Pęcherzycę leczy się również lekami przeciwgrzybicznymi. Pozytywne efekty daje smarowanie zmian skórnych maścią z glikokortykosteroidami. W terapii pęcherzycy stosuje się zarówno leki dożylne, jak i doustne. Wybór metody leczenia wynika z rozmiaru zmian pęcherzykowych. Po zakończeniu leczenia pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole dermatologiczne, gdyż choroba może nawracać. 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? Pęcherzyca jest chorobą autoimmunologiczną, związaną z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego pacjenta. Rozwój pęcherzycy następuje na skutek autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom, a nie na skutek kontaktu z chorym. Dlatego też chorobą nie można się zarazić. Osoby, które chorują na pęcherzycę, nie mogą przekazać jej innym poprzez kontakt pośredni czy bezpośredni. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy ten choroby skórne Są jedną z najbardziej przerażających patologii przez psich opiekunów. Nie tylko pogarszają wygląd fizyczny zwierzęcia, ale mogą również znacznie obniżyć jego jakość życia, zagrażając w niebezpieczny sposób jego zdrowiu. Wiadomo, że ogólne postępowanie w chorobach skóry jest dość skomplikowane, ponieważ wiele zmian skórnych jest podobnych, co może dezorientować ludzi. W wielu przypadkach rozwój choroby utrudnia jej wczesne rozpoznanie, a gdy opiekun dowie się o tym, weterynarzowi trochę trudniej jest przeprowadzić szybkie i skuteczne rozwiązanie. W tym artykule AnimalWised opowiemy o bardzo popularnej w medycynie weterynaryjnej chorobie skóry, która nosi nazwę „pęcherzyca”. Poznaj wszystkie informacje na temat pęcherzyca u psów, objawy i leczenie. Co to jest pęcherzyca u psów? Kompleks pęcherzycy to autoimmunologiczna choroba skórna (nadwrażliwość typu II), charakteryzująca się występowaniem pewnych zmian, które zazwyczaj są bardzo zróżnicowane. Zmiany mogą wahać się od pęcherzykowych / krostkowych (pęcherze i krosty) do nadżerkowych / wrzodziejących (wrzody). Jest to choroba rzadka, ale jest szeroko badana ze względu na jej chorobą autoimmunologiczną, w testach tkankowych przeprowadzanych w celu potwierdzenia patologii zostaną docenione przeciwciała, które w tym przypadku tracą swoją funkcję i atakują zdrowe komórki i tkanki cielesny. Dlatego też, jeśli zaatakowane przeciwciała znajdują się w głębszych warstwach skóry, choroba objawi się w poważniejszy sposób. Należy zauważyć, że w niektórych przypadkach może to mieć również wpływ na tkankę dziąseł. Najbardziej związanym z pęcherzycą objawem jest akantoliza, którą definiuje się jako oddzielenie i pęknięcie komórek skóry z powodu złogów przeciwciał znajdujących się w ich posiadaniu. Rodzaje pęcherzycy u psów W zależności od zmian, które powoduje, pęcherzycę u psów można sklasyfikować w następujący sposób: pęcherzyca liściasta: w tym typie pęcherzycy przeciwciała odkładają się w najbardziej zewnętrznych warstwach skóry, więc najczęściej widzimy zmiany powierzchowne. Jest to najczęstszy rodzaj pęcherzycy u psów. pęcherzyca rumieniowata: W tym przypadku urazy są zwykle łączone. Obserwuje się powierzchowne zmiany, takie jak pęcherzyca liściowata, ale w niektórych miejscach owrzodzenia są głębsze. Pęcherzyca zwykła: Ten rodzaj pęcherzycy powoduje głębsze i znacznie poważniejsze wrzody. Zwykle jest bardziej bolesny i bardzo charakterystyczny. Wegetatywna pęcherzycaJest to najrzadsza forma pęcherzycy i opisano, że dotyka tylko psa. Jest dość podobny do pęcherzycy zwykłej, ale zmiany są mniej nasilone. Oznaki i objawy pęcherzycy u psów Oznaki, które widzimy na poziomie skóry, można również różnicować w zależności od wielu czynników. Rodzaj występującej pęcherzycy oczywiście ma wpływ, ale stan odporności pacjenta odgrywa fundamentalną rolę w pogorszeniu się jego skóry. Wiek, rasa i stan odżywienia zwierzęcia są bardzo ważnymi czynnikami w postrzeganiu rozwoju choroby. Znaki i objawy pęcherzycy u psów według ich typów są następujące: Objawy pęcherzycy liściastej u psów Zwykle z tym typem pęcherzycy u psów dotyczy to uszy, opuszki i głowa, chociaż zwykle obserwuje się również zmiany uogólnione. Znaki to: Łuski, powierzchowne owrzodzenia, krosty, zaczerwienienia skóry. Nieprawidłowy wzrost poduszek. Wypełnione płynem worki lub torbiele na skórze. Ból, gorączka, ogólne złe samopoczucie, chromanie z powodu uszkodzenia poduszek. Zdjęcie przedstawia przypadek pęcherzycy liściastej. Objawy pęcherzycy rumieniowej u psów Oprócz wszystkich zmian pęcherzycy liściastej, pęcherzycę rumieniowatą można różnicować przez utrata koloru ust. Podobnie, uogólnione pogorszenie na ogół nie występuje w tym typie pęcherzycy, bardziej wpływając na okolice głowy i uszu. Objawy pęcherzycy zwykłej u psów Jak wspomnieliśmy wcześniej, ten rodzaj pęcherzycy to jest najpoważniejsze ze wszystkich. Owrzodzenia mają tendencję do rozprzestrzeniania się praktycznie na całą skórę psa i pogłębiają się, dlatego towarzyszą im wyraźne objawy depresji u pacjenta, oprócz: Gorączka. Depresja. Anoreksja. Utrata apetytu (zwłaszcza jeśli zwierzę ma zmiany w jamie ustnej). Wtórne infekcje bakteryjne. Nadmierne swędzenie Objawy wegetatywnej pęcherzycy u psów Ten typ pęcherzycy psów ma niewiele lub nie ma żadnych objawów ogólnej choroby. Zmiany są zwykle ropiejące i w większości przypadków nie dotyczą jamy ustnej. Czy pęcherzyca u psów jest zaraźliwa? Nie, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, pęcherzyca u psów to nie jest zaraźliwe. W tym momencie należy pamiętać, że jest to patologia skóry, która pojawia się, ponieważ niektóre przeciwciała przestają pełnić swoją funkcję polegającą na atakowaniu zdrowych komórek i tkanek. Dlatego nie ma możliwości zarażenia. Diagnoza pęcherzycy u psów Rozpoznanie tej choroby skóry opiera się na prawidłowym wywiadzie i egzaminy laboratoryjne, ponieważ urazy skóry mogą mieć wiele przyczyn. Lokalizacja zmian może prowadzić weterynarza prawidłowo i może mieć pęcherzycę w ramach diagnozy przypuszczalnej, ale ostateczna decyzja przechodzi przez laboratorium. ten biopsja skóry, a także użycie lampy Wooda, artefaktu, który służy do wykluczenia chorób związanych z grzybami u psa. Nawet jeśli widoczna jest tylko zmieniona skóra, weterynarz może uzyskać więcej informacji o swoim pacjencie, wykonując pełną hematologię. Istnieją dwa bardzo ważne testy, jeśli chodzi o diagnozowanie chorób pochodzenia immunologicznego i które stosuje się, gdy pęcherzyca wchodzi do wstępnej diagnozy. Testy te (bezpośrednia immunofluorescencja i immunohistochemia) pozwalają nam z całą pewnością stwierdzić, czy w tkance występują złogi immunoglobulin, co znacznie pomogłoby lekarzowi weterynarii w postawieniu ostatecznej diagnozy. Jak leczyć pęcherzycę u psów? – Leczenie Do tej pory istnieje wiele kontrowersji w leczeniu pęcherzycy u psów, jednak nie ma wątpliwości, że terapie immunosupresyjne są to najbezpieczniejsze trasy używane przez weterynarzy. Istnieje kilka farmakologicznych strategii zwalczania chorób o podłożu immunologicznym i glukokortykoidy Są to te, które zyskały największą sławę w tej dziedzinie, są to preferowane leki na pęcherzycę u psów. Oprócz ustalenia terapii immunosupresyjnej należy wziąć pod uwagę, czy zmiany nie powodują wtórnych infekcji, które należy leczyć antybiotyki w zależności od przypadku. Istnieją doniesienia, że ​​niektórzy pacjenci z pęcherzycą mogą wymagać leczenia podtrzymującego przez całe życie. Podobnie to specjalista określi, jak leczyć rany powstałe na skórze przez chorobę. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leczenia weterynaryjnego ani postawienia jakiejkolwiek diagnozy. Zachęcamy do zabrania pupila do weterynarza w przypadku pojawienia się jakiegokolwiek dolegliwości lub dyskomfortu. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Pęcherzyca u psów – przyczyny, objawy i leczenie, zalecamy przejście do naszej sekcji Problemy ze skórą.

pęcherzyca u psa zdjęcia